Inspiracją i oparciem metodologicznym dla prezentowanego systemu stała się popularna w ostatnich latach mikrogenetyczna teoria funkcji mózgu, opracowana przez amerykańskiego neurologa i neuropsychologa Jasona W. Browna, która umożliwia zrozumienie zmian zarówno w myśleniu jak i zachowaniu pod wpływem czynników zewnętrznych – stresu, zmęczenia, starzenia się organizmu czy też obciążeń chorobowych a także stosowanych w ich leczeniu środków farmakologicznych.
W tradycyjnym ujęciu diagnosta stara się opisać stan badanego, określając poszczególne zmienne oraz ich parametry. Przypisuje im określone wartości liczbowe, choć każdy klinicysta wie, że najczęściej opisywany w danej chwili stan już nie istnieje.
W tradycyjnym ujęciu diagnosta stara się opisać stan badanego, określając poszczególne zmienne oraz ich parametry. Przypisuje im określone wartości liczbowe, choć każdy klinicysta wie, że najczęściej opisywany w danej chwili stan już nie istnieje.
Zdaniem Browna, powinniśmy się skoncentrować na analizie procesu zmian, które dokonują się u badanego w trakcie procesu diagnostycznego a ewentualne niedyspozycje postrzegać w kontekście różnic indywidualnych lub też konkretnych deficytów.
Podstawowe elementy systemu:
